Huldufólk eru at finna í íslendskum og føroyskum tjóðminnum. Tey eru yvirnatúrligar verur, sum liva í náttúruni. Tey síggja út og bera seg at sum menniskju, men liva í einum parallellum heimi. Tey hava evnini at gerast ósjónlig, tá tey hava hug. Vanvarði er onnur bók í røðini um Tóru og hennara stremban eftir at finna útav, hvør hon sjálv er í einum heimi, sum vísir henni eina síðu, sum Tóra ikki ánaði var til.

Alt er ein ruðuleiki aftan á kvartaroyndina. Tað er Tórusa skyld, at Silja bleiv blakað úr sínum kvarti og knappliga noyðist at vera reyð. Fyri Tóru merkir nýggja støðan, at hon ikki longur skal brúka sína reyðu gávu, men læra at brúka lilla. Men tað er lættari sagt enn gjørt, tí lilla er als ikki sum reyða, og Tóra stendur aftur á berum.

Tóra flýggjar undan tonkunum og út í hagan, men knappliga er hon aftur við tann løgna varðan, sum hon sá áðrenn kvartaroyndina. Landslagið er fullkomiliga broytt, og krákan á varðanum kráar ávarandi eftir henni.

Sjálvt um alt sigur henni, at hon burdi farið avstað, vil Tóra ikki flýggja, so hon gongur enn eina ferð yvir til hina síðuna av varðanum fyri at vita, hvat hon sær, og langt burturi sær hon onkran koma gangandi millum grót og klettar. Hetta fólkið er so langt burturi, at Tóra ikki sær annað, enn at hetta er eitt fólk, og at viðkomandi gongur yvir móti sær. 

— FUNNIN!