Minnist til at lesa í minsta lagi eitt korter hvønn dag (!)

EVERY DAY ...

Lesisnildir og bókasavn

Sum sagt lesa vit hvønn dag til tess at fremja næmingsins lesiførleika. Í minsta lagi tíggju minuttir. 

Næmingurin skal lesa hart fyri einum vaksnum, og tann vaksni skal lurta. Rætta, um neyðugt, men ikki í ein mun, har tað gerst ein plága, so at næmingurin missir hugin at lesa - tað má ikki henda!

Í Næmingabókini er annars ein umráðandi partur um lesisnildur, sum tit skulu taka til tykkum, foreldur sum næmingur, tá tit lesa. Men fyribils eru ráðini, at næmingurin hevur góðan kropsburð og lesur við røttum ryggi; at tann eina hondin mestsum liggur á tekstinum, og peikifingur fylgir tí orði, ið skal lesast; at hin hondin ikki er fyri munnin, men onkra aðrasteðs; og at tit vísa áhuga fyri tí, ið lisið verður - eventuelt seta spurningar meðan ella spyrja um ein samandrátt, tá liðugt lisið.

Bókasavns skúlans opnar í næstum, og tá lænir hvør næmingur altíð soleiðis, at hann hevur eina bók heima, eina í skúlanum; hin møguleikin er, at hann lænir eina bók, sum so liggur í taskuni. (Ein næmingur skal nevniliga altíð hava høvi til at lesa!)

Til ta tíð, at bókasavnið opnar, og vit, Hildur og eg, kunnu ráðgeva um val av bók, skjóti eg upp, at tit fara oman í Býarbókasavnið at læna bøkur; spyrjið vørðin harniðri um ráð, og her hugsi eg um at finna eina hóskandi bók til tykkara barn, tað veri seg viðvíkjandi áhuga og torleikastigi.

Gott fornoyilsi - at lesa saman við og fyri tykara barni er besta gávan EVER, tit kunnu geva tí!